menu

Debbie Harry in biografie: ‘Blondie was een opblaaspop’

Face It is de nu uitgekomen langverwachte biografie van Debbie Harry, zangeres van de roemruchte pop-punkband Blondie. In Face It  kom je niet heel veel te weten over de persoonlijke achtergrond van Debbie, die nu 74 jaar is. Ze werd geadopteerd toen ze drie maanden oud was, groeide op bij pleegouders in New Jersey en werd in een jaarboek van haar school bekroond met de titel ‘Mooiste meisje van de school’. Voordat ze zangeres werd werkte ze als fotomodel, secretaresse op het BBC-kantoor in New York, serveerster (natuurlijk!) en Playboy Bunny. 

Debbie Harry in biografie: ‘Blondie was een opblaaspop’ - Jongbelegen.nu

Zorgvuldig gecreëerd typetje 
Debbie Harry kwam naar New York met het idee kunstschilder te worden. Maar nadat ze optredens had gezien van o.a. Janis Joplin, The Velvet Underground en de New York Dolls, koos ze voor de muziek.  Ze had al snel door dat het, begin en midden jaren ’70, niet alleen draaide om de muziek maar vooral ook om het typetje, het karakter dat je neerzette. David Bowie, die regelmatig met nieuwe looks en muzikale concepten van type veranderde, was daar een heel goed voorbeeld van.  Debbie koos als inspiratie voor haar karakter fantasiefiguren uit cartoons en films zoals bijvoorbeeld Barbarella, gespeeld door Jane Fonda in de gelijknamige film van Roger Vadim. Maar het meest liet zij zich beïnvloeden door Marilyn Monroe. Ze zegt hierover dat ze begreep dat Monroe ‘een karakter speelde, het spreekwoordelijke domme blondje met de kleine-meisjes-stem en het grote-meisjes-lichaam… een vrouw die het idee dat mannen hadden over vrouwen voor hen speelde’.   Zo ontstond de Debbie Harry die wij kennen als boegbeeld van Blondie: zwaar geblondeerd, in goedkope kleren en met een uitdrukking op haar gezicht die het midden hield tussen een pruillipje en een vals lachje.  Haar eigen beschrijving: ‘Mijn Blondie karakter was een opblaaspop, maar dan met een donkere, provocatieve, agressieve kant. Ik speelde dat, maar was wel heel serieus’. 

Scheermesjesjurk
Het is duidelijk dat Debbie Harry niet in eerste instantie werd gedreven door de behoefte om beroemd te worden, maar vooral door de behoefte creatief te zijn.  Jaren voordat Lady Gaga zich vertoonde in haar veelbesproken vleesjurk, trad Debbie al op in een jurk van scheermesjes. En toen ze in een straat in New York een over de kop geslagen auto zag liggen, liet ze meteen een fotograaf komen voor een fotosessie.  Haar eerste outfits voor op het toneel maakte ze zelf van onder andere kussenslopen.  ‘Ik heb een overweldigende behoefte om van heel mijn leven een imaginaire buiten-het -lichaam-ervaring te maken’ zegt ze. 

Bohemien bestaan
Face It geeft een goed beeld van hoe het bohemien bestaan eind jaren ’60 in New York is geweest. Groezelig, met harddrugs als vanzelfsprekend onderdeel van het sociale en creatieve leven. ‘Het was sjiek en leuk om heroïne te gebruiken, niemand dacht aan de gevolgen’ zegt Debbie. ‘En er was niks lekkerder dan heroïne, niks!’.  Daar waar we in de biografie niet heel veel te weten komen over het persoonlijke leven van de zangeres, geeft ze ons wel veel inkijkjes in haar leven als popster. Aan anekdotes geen gebrek.  Zo vertelt ze dat, toen ze op tournee was met David Bowie en Iggy Pop, Bowie in een kleedkamer zijn penis aan haar toonde met een vanzelfsprekendheid ‘alsof ik een soort penis controleur was ofzo’. Als ze een aantal optredens heeft in Los Angeles wordt ze uitgenodigd om de befaamde muziekproducer Phil Spector thuis te ontmoeten. Als hij de deur van zijn landhuis voor haar opent heeft hij in zijn ene hand een Colt 45 pistool en in zijn andere hand een fles koshere wijn. 

Al met al is Face It een biografie die je niet snel neerlegt en die hier en daar zeker verrast. We komen niet veel te weten over Debbie’s persoonlijke leven, maar dat is haar keuze: tot het eind mysterieus! 

Bestel Face It hier.

oktober 2019
Wim van der Oest
Kan lezen en schrijven met woorden. Vier decennialang tekstschrijver en auteur. Enthousiast medeoprichter van Jongbelegen. Waarom? Omdat hij online maar bar weinig magazines kon vinden die niét tuttig en ouderwets zijn.

Goed stuk

Deel dit artikel: