menu

Don’t try this at home: Vijf opmerkelijke versiertechnieken van dieren

Dating apps hebben onze menselijke versiertechnieken gereduceerd tot een ‘swipe’ naar links of rechts. Veel van de vroeger gebruikelijke manieren om met elkaar in contact te komen zijn verdwenen. Maar in het dierenrijk wordt er natuurlijk nog wel gewoon versierd. Een paar opmerkelijke versiertechnieken, waarbij we onze lezers aanraden: ‘Don’t try this at home’!

Don’t try this at home: Vijf opmerkelijke versiertechnieken van dieren - Jongbelegen.nu

Eerst een plasje doen

Net als mensen, ondergaan giraffen cycli van vruchtbaarheid. Om uit te vinden of een vrouwtje vruchtbaar is, neemt het mannetje eerst een slokje van haar urine en kan zo ‘proeven’ of het zin heeft om iets met dit vrouwtje te beginnen. Een mannetje laat zijn lange nek naar het stuitje van het vrouwtje zakken en wrijft zijn kop tegen haar genitaliën. Nadat ze deze vrijer zorgvuldig heeft overwogen (giraffenzwangerschap kan een verbintenis van 15 maanden zijn), zal het vrouwtje vrijwillig een plasje voor haar partner doen dat hij dan in zijn bek opvangt. De giraffetong is gevoelig genoeg om de hormonen te detecteren die een hem kunnen vertellen of dit de moeder van zijn kinderen wordt.  

Hij vrijt zichzelf dood

Twee tot drie wekenlang gonzen de Australische wouden van de romantische activiteiten van de antechinus, oftewel de breedvoetbuidelmuis. Deze kleine, onvermoeibare mannelijke buideldieren kunnen zo’n veertien uur aaneengesloten intieme ontmoetingen hebben met zoveel mogelijk vrouwtjes. ‘Niet gek’, zouden veel mannen denken, maar deze orgie heeft wel een minpuntje: het mannetje overleeft ‘m niet. Zijn vacht slijt af van zijn huid, zijn immuunsysteem faalt en bloed verzamelt zich rond zijn organen. De mannelijke antechinus vrijt zichzelf letterlijk dood, meestal nog vóór zijn eerste verjaardag.  

De kus des doods

Nóg een intieme ontmoeting die slecht afloopt voor de vrijer. De vrouwelijke zeeduivel is de grote versierder. Het is een diepzee wezen met gekartelde, doorschijnende tanden en een lichtgevend loksignaal. De mannetjes zijn klein, stuntelig en veel minder interessant om naar te kijken. Bij bepaalde soorten zeeduivel, zoals die in de familie van de ceratiidae, zijn de mannetjes zelfs niet veel meer dan zaadzakjes met neusgaten. In sommige gevallen zijn de mannetjes zo weinig ontwikkeld dat ze zelfs een volledig functioneel spijsverteringssysteem missen. Tot 99 procent van deze ongelukkige vrijers sterft als uitgehongerde maagden. Met de andere één procent gaat het al niet veel beter. Zodra een mannetje een vrouwtje lokaliseert, drukt hij zijn mond in een soort kus tegen haar flank en begint hij te desintegreren, waardoor het vlees van het paar samensmelt. De organen van het mannetje smelten weg tot er niets meer overblijft dan een paar testikels met kieuwen. Sommige wijfjes kunnen meer dan zes mannetjes tegelijk op hun lichaam dragen, waarbij ze naar believen hun sperma gebruiken.  

Penisschermen

Op de oceaanbodem breken op een zeker moment 's werelds meest boeiende duels uit. Hermafrodiete platwormen schermen met elkaar met hun penissen. Deze fallische vorm van schermen is een miljoenen jaren oud paringsritueel waarbij de verliezer de bevruchte eitjes moet dragen. Elke platworm heeft een paar penissen, die lijken op witte, dunne dolken die wemelen van het sperma. Het spel is eenvoudig: Insemineer je partner voordat je geprikt wordt door de ander z’n penis.  

Mannen? Niet nodig!

Ergens langs het kronkelende pad van de evolutie besloot een tak van de reptielenboom dat hij genoeg had van mannetjes en hun sperma. Dus werd deze vorm van zich voortplanten geheel geschrapt. De in New Mexico levende zweepstaarthagedissen zijn een van de vele volledig vrouwelijke soorten die zich zonder mannelijke inbreng voortplanten. In plaats daarvan klonen deze hagedisdames zichzelf steeds weer en produceren ze eitjes met twee keer zo veel chromosomen die zich kunnen ontwikkelen tot embryo's zonder dat ze bevrucht worden door sperma. De zweepstaarten zijn op zich een opmerkelijk evolutionair fenomeen. Zij zijn ontstaan door de vereniging van twee verschillende soorten, de kleine gestreepte zweepstaart en de westelijke zweepstaart. Hybride soorten zoals deze zijn vaak niet in staat om zich voort te planten, maar door de eigenschappen van hun ouders te mengen erfden deze zweepstaarten een divers genoom en zijn ze in staat om het steeds opnieuw te kopiëren.
  

Lekker schreeuwen

Mannelijke witte-klokvogels doen niet aan subtiliteit. Als ze zich geil voelen zoeken ze een aantrekkelijk vrouwtje op, ademen diep in en schreeuwen direct in haar gezicht. Hun kreten zijn de luidste die ooit in de vogelwereld zijn opgenomen, met een piek van ongeveer 115 decibel. Dat is harder dan het gemiddelde rockconcert!  De vrouwtjes lijken zich niet te bekommeren om al die herrie. Onderzoeker vermoeden zelfs dat de oorverdovende versiertechniek een zekere aantrekkingskracht op hen heeft omdat het mannetje laat zien (nou ja, meer hóren) hoe fysiek sterk en dapper hij is.

 

 

 

 

september 2020
Wim van der Oest
Kan lezen en schrijven met woorden. Vier decennialang tekstschrijver en auteur. Enthousiast medeoprichter van Jongbelegen. Waarom? Omdat hij online maar bar weinig magazines kon vinden die niét tuttig en ouderwets zijn.

Goed stuk

Deel dit artikel: