menu

Joe Jackson

In de jaren ’70 zat ik vaak rond etenstijd bij mijn moeder in de auto. De radio stond altijd aan en zo luisterde ik regelmatig naar ‘De Avondspits’ van de onvolprezen Frits Spits. Hij draaide als eerste de nieuwste singles waardoor ik platen van artiesten als Sex Pistols en later Stray Cats (‘Runaway Boys’) ging kopen. Het nummer van laatstgenoemde artiesten vond ik geweldig, maar mijn ma reageerde: ‘dit is niks nieuws, op deze muziek dansten wij eind jaren ’50 al’. 
Frits Spits wist altijd de aandacht te trekken met zijn interessante teksten als introductie naar de songs die hij draaide. Ik herinner mij nog goed dat hij zei: ‘de volgende artiest heeft niets te maken met The Jackson Five, is geen familie, maakt hele andere muziek en komt gewoon uit Engeland en heet Joe Jackson’. Vervolgens hoorde ik voor het eerst ‘Is She Really Going Out With Him‘.

Joe Jackson - Jongbelegen.nu

Look Sharp
Niet lang daarna was zijn debuutplaat ‘Look Sharp’ in mijn bezit. Wat een geweldige LP was dat, met de messcherpe opener ‘One More Time‘ en songs als ‘Sunday Papers’, ‘Throw It Away’, ‘Fools In Love’ en de eerdergenoemde hit. Alles gezongen met een prachtig Engels accent met een energieke Fuck-Off mentaliteit. De opvolger ‘I’m The Man’ was zeker niet minder met toppers als ‘On Your Radio’, ‘Geraldine And John’, ‘I’m The Man’ en de single ‘It’s Different For Girls’. Het was sowieso een mooie tijd voor muziekliefhebbers, want vlak na de eerste punkgolf kwam de New Wave waartoe Elvis Costello & The Attractions, Ian Dury & The Blockheads, Graham Parker and The Rumour, Tom Robinson Band en natuurlijk Joe Jackson volgens de media behoorden.
De derde plaat ‘Beat Crazy’ (1980) werd uitgebracht als Joe Jackson Band, kende minder hoogtepunten maar de titelsong was wel weer geweldig. In 1981 bracht Joe de cover ‘The Harder They Come‘ uit, zondermeer de allerbeste versie van de reggae-song van Jimmy Cliff, eerder ook door Keith Richards opgenomen. Toen ik de single in een nog steeds bestaande platenzaak aan de Voldersgracht in Delft ging kopen, wist de platenhandelaar mij ervan te overtuigen dat ik de maxi-single ook moest hebben, want die had meer dynamiek. Eenmaal thuis, hoorde ik echter totaal geen verschil. In 1981 maakte Joe Jackson een jazz-achtig uitstapje met zijn Jumpin’ Jive maar dat kon niet meer op mijn waardering rekenen.

Fuck off!
Het was 1982 en ik was met een voetbalmaat een aantal dagen in Londen. Aangezien het als voetballiefhebber bijna onmogelijk was om een wedstrijd op de heilige grond van Wembley te bezoeken, hadden wij maanden van tevoren via de KNVB al kaarten besteld voor de oefeninterland Engeland-Nederland, wat wonderwel lukte. Wij hadden een hotel nabij het Hyde Park en belandden in een prachtige grote pub The Redan. Het was een vrij warme dag en wij zaten midden in de pub aan een ronde tafel. De deur ging open en daar stapte, gekleed in een lange leren jas en zijn haar strak in het vet naar achteren gekamd, mijn held Joe Jackson het etablissement binnen. Ik herkende hem gelijk en toen hij langs onze tafel liep, stak ik mijn hand naar hem op en zei vriendelijk: ‘Hey Joe Jackson’. Daar was het heerschap niet van gediend en riep iets in de trend van ‘Fuck off, you fucking idiot’, stak zijn middelvinger op (Engelsen doen dat met wijs- en middelvinger) en verdween door de andere uitgang. Ik besloot op dat moment NOOIT meer iets van die man te kopen. Zijdelings heb ik de carrière van dhr. Jackson nog wel gevolgd, maar hij maakte in mijn ogen nooit meer een behoorlijke plaat, met als absoluut dieptepunt de afgrijselijke A Capella versie van ‘Is She Really Going Out With Him’ die hij zo nodig in 1987 uit moest brengen. Het werd notabene alleen in Nederland een grote hit en behaalde tot overmaat van ramp zelfs de Top-5.

North Sea Jazz
Al enkele jaren mag ik een avond gratis naar het North Sea Jazz festival, ik kies altijd de vrijdag. Ik zag daar al grootheden als Van Morrisson, John Hiatt, Grace Jones, The O’Jays en de legendarische Buddy Guy. Dit jaar stonden Rag’n’Bone Man en … Joe Jackson op het programma. Al vanaf de eerste akkoorden van de opener ‘One More Time’ hakte het optreden erin. Joe werd overigens gesteund door een uitstekende band waarvan drummer Dough Jowell de meest opvallende muzikant was, hij zou als acteur in een Italiaanse maffiafilm niet misstaan. Het was een uur genieten van de ogenschijnlijk zowaar sympathiek ogende (of acterende?) Brit. Het was smullen bij oude successen als ‘Is She Really Going Out With Him’ (gelukkig de juiste versie), ‘It’s Different For Girls’, ‘Sunday Papers’, maar ook nummers van zijn laatste plaat ‘Fool’ werden met enthousiasme ontvangen door het publiek in de overvolle Nile-zaal van het Ahoy-complex. Tijdens de afsluiter ‘Steppin’ Out’ snelde ik richting de stand van Velvet Music om daar het laatste album van Joe Jackson aan te schaffen. Tijd heelt kennelijk alle wonden.

maart 2020
Marcel 'Bizarro' Mulhuyzen
Marcel is een muziekfreak in hart en nieren en een wandelende muziekencyclopedie. Hij is ook de auteur van het boek ‘2012 Popquizvragen’ en schrijver, hoofdredacteur van de website www.myfavoritesong.nl

Goed stuk

Deel dit artikel: