menu

Portret: Sylvie Overheul. Ik heb het gevoel dat ik qua geest steeds jonger word.

Kunstenaar Sylvie Overheul (1968) woont en werkt in Rotterdam. Na de Kunstacademie specialiseerde zij zich, als professioneel kunstenaar, met name in portretschilderen.
 Zij werkt veel in opdracht. De essentie van schilderen en tekenen ligt voor Overheul in de expressie: ‘Het beeld moet communiceren met de toeschouwer’. Jongbelegen ging, onder het genot van een kopje thee, een uurtje met haar communiceren over haar werk en wat haar inspireert. 

Portret Sylvie Selfie - Sylvie Overheul - Jongbelegen.nu

Portret: Sylvie Selfie - acryl op linnen - 40 x 30 cm


JB: Wie ben je en wat doe je? 
Sylvie: Ik ben Sylvie en ik ben, zoals ze dat noemen, kunstenaar. Daar verdien ik mijn brood mee tegenwoordig. Daarvoor heel veel les en workshops gegeven, na de academie ben ik altijd wel met kunst bezig geweest. 

JB: Wist je als kind al dat je kunstenaar wilde worden? 
Sylvie: Ja, maar ik heb wel een lange periode gehad dat ik niet echt begreep dat kunstenaar ook een beroep kan zijn, dat besef kwam pas later. Ik kon als kind wel al heel goed tekenen. Eigenlijk voel ik me echt een laatbloeier. Ik ben na de academie wel een kwarteeuw bezig met kunst, maar pas sinds 2013 is het echt wat geworden. De tijd daarvoor zie ik echt als oefening. Je moet productie maken om zover te komen, ook als het niet zo goed gaat. 

JB: Hoe zou je jouw kunst omschrijven? 
Sylvie: Dat is een beetje moeilijk. Ik word wel een klein beetje geduwd in de richting  van het magisch realisme en dat raak ik ook wel aan. Een decaan van de academie heeft een tijdje geleden mijn expositie geopend en zij vond het geen magisch realisme omdat mijn werk veel vrolijker is. Magisch realisme is vaak een beetje grimmig. Soms is mijn werk ook wel wat surrealistisch. Maar als je me per se in een hokje wil plaatsen, dan zit ik toch het dichtst bij het magisch realisme. 

JB: Met welke bekende kunstenaar zou je jouw werk kunnen vergelijken?
Sylvie: Ze hebben me wel vergeleken met Carel Willink. Zelf zie ik dat niet zo heel erg. Hij was natuurlijk een waanzinnige schilder, met name zijn stofuitdrukking, marmere beelden en luchten erbij, allemaal fantastisch, maar huid schilderen daar was hij niet zo goed in. Ik durf rustig te zeggen dat ik daar beter in ben. 

JB: Waar haal jij je inspiratie vandaan? 
Sylvie: Eigenlijk overal vandaan. Je ziet dingen en die sla je op. Ik denk dat ik zelfs onbewust veel dingen opsla. En soms ook net voordat ik ga slapen, dan kom ik opeens op een idee. Dan maak ik een heel klein schetsje als eerste idee en dan werk ik het later verder uit. Het kunnen alledaagse dingen zijn. Bijvoorbeeld, ik ga naar de supermarkt en ik zie komkommers of fruit netjes gerangschikt, dat kan al inspireren. 
Ik kom tegenwoordig wel veel op voeding uit, dat zat niet in mijn eerdere werk. In 2013 vond ik opeens dat er meer verhaal in mijn werk moest komen. Zo’n omslag komt altijd voort uit het feit dat je een wat mindere periode hebt gehad. Ik besloot dat je blij van mijn werk moet kunnen worden, dat je een innerlijke glimlach krijgt. 

JB: Wat vind je leuker: vrij werk of portretten? 
Sylvie: Vrij werk is altijd het leukst, daarin zit de grootste uitdaging. Ik ben nu met een portret in opdracht bezig en daar word ik heel vrij in gelaten, maar men heeft tóch wensen. En daar moet ik rekening mee houden. Met vrij werk kun je ook meer risico’s nemen. Maar uiteindelijk doe ik alles met liefde en passie hoor.


Portret Sylvie Selfie - Sylvie Overheul - Jongbelegen.nu

'Appeltje eitje' en 'The Paper Garden'

JB: Is de kwaliteit van je werk nu constant? 
Sylvie: Ja zeker. Ik doe nu ook langer over mijn schilderijen, zo’n anderhalve maand.
De ArtMinis (die je ook in ons magazine ziet – Red.) ontstaan heel spontaan, die kunnen in een paar uur klaar zijn, soms zelfs wel in een uur. En soms blijven ze een tijdje in mijn boekje zitten, dan willen ze nog niet. 

JB: Wat maakt jou een goed kunstenaar? 
Sylvie: Ik denk dat ik technisch goed ben, ik beheers de techniek goed. Ik kan ook goed uit mijn hoofd schilderen. Dan zoek ik iets en daar heb ik dan geen beeldmateriaal van, dus doe ik het uit mijn hoofd. Ik heb altijd veel model getekend en dat helpt me nu enorm. 

JB: Voel jij je gewaardeerd als kunstenaar? 
Sylvie: Ja, zeker de afgelopen paar jaar. Ik doe wel eens aan wedstrijden mee en ben twee jaar geleden geselecteerd voor de BP Portrait Award, in de finale gekomen van de belangrijke Nederlandse Portret Prijs en nu met drie schilderijen in de finale van de grootste kunstprijs van Taiwan. Dat zijn duidelijke signalen dat je goed werk maakt. En het is goed voor de verkoop natuurlijk. Ik sta nu nummer 16 op de top100 lijst van Kunstenaar van het jaar 2020 en dat is natuurlijk te gek. Je kunt je daar niet voor opgeven. Je naam moet een aantal keren vallen binnen een groep die de selectie maakt en dat maakt het extra bijzonder. 

JB: Wat is je mooiste schilderij? 
Sylvie: Je laatste schilderij moet je beste schilderij zijn en dat is het ook wel. Maar ik heb wel een soort lievelingetje en dat is ‘Appeltje Eitje’. Daar heb ik enorm mee geworsteld, maar uiteindelijk is het een heel tof schilderij geworden. 

JB: Wat is het mooiste compliment dat je hebt gekregen? 
Sylvie: Wat gelijk in me opkomt is dat een kunstcriticus tegen me zei: ‘Ik heb al miljoenen schilders gezien, maar jij kunt het écht’. Dat vond ik, uit zijn mond, wel een heel mooi compliment. 

JB: Wat zou je nog willen doen op het gebied van kunst?  
Sylvie: Nou, ik heb nog wel wat dromen. Ik heb wel eens met een groep geëxposeerd  in een museum en ook binnen een thema maar ik zou graag solo, als Sylvie, in een museum willen hangen. Dat een museum werk van je aankoopt. Misschien gebeurt dat wel nooit, maar je moet dromen blijven hebben. Ik zou denk ik goed passen in Museum MORE, daar pas ik goed bij met wat ik doe. Daar hangen veel realisten met een kwinkslag. Ik heb nu, naast mijn schilderijen, 178 ArtMinis gemaakt en ik zou graag willen dat, als ik er bijvoorbeeld 500 van heb, een museum daar een hele zaal mee inricht. Da’s ook nog een droom van me. 

JB: Wat maakt jou jongbelegen? 
Sylvie: Ik ben niet bepaald truttig. Als je naar mijn ArtMinis kijkt ben ik zelfs nog wel een beetje een kind. Ik heb ook het gevoel dat ik qua geest steeds jonger word. Onbevangen kunnen zijn is belangrijk. Daar is Picasso het grootste deel van zijn leven mee bezig geweest, om zo onbevangen als een kind te zijn. Dat lukt nooit helemaal, maar als je er dicht bij in de buurt kunt komen is dat heerlijk. 

februari 2020
Wim van der Oest
Kan lezen en schrijven met woorden. Vier decennialang tekstschrijver en auteur. Enthousiast medeoprichter van Jongbelegen. Waarom? Omdat hij online maar bar weinig magazines kon vinden die niét tuttig en ouderwets zijn.

Goed stuk

Deel dit artikel: