menu

Portret: Luuk Braun, de producent van Symphonic Rock Night

Luuk Braun is de producent van de veelgeprezen theatershow Symphonic Rock Night, een vruchtbare samenwerking tussen een groot aantal topmuzikanten uit het symfonische rock- en prog-genre. De nieuwe voorstelling ‘The Second Chapter’ staat vanaf deze maand t/m mei 2021 geprogrammeerd in Nederlandse theaters (zie de link naar het speelschema onder dit artikel). Jongbelegen sprak met Luuk.

Portret: Luuk Braun, de producent van Symphonic Rock Night - Jongbelegen.nu

JB: Wie ben je en wat doe je?  

Luuk: Ik ben Luuk Braun. Ik ben van beroep journalist. Lang als presentator op televisie gewerkt, o.a. bij Studio Sport, TV Rijnmond en TV West. Tot vorig jaar zomer was ik nog freelancejournalist bij het Algemeen Dagblad. Daarnaast heb ik van jongs af aan twee hobby’s: sport en muziek. Van dat laatste heb ik ook mijn beroep gemaakt. Ik doe al twintig jaar DJ-werk. Feesten, partijen en ik heb ook lang eigen party’s georganiseerd, soms met dresscode zoals een White Party, Moulin Rouge, dat soort thema’s. Dat DJ-werk doe ik nog steeds, ik ben bijvoorbeeld de vaste DJ van het Ministerie van Defensie en wordt nog veel gevraagd op feesten en partijen. Maar ik heb tegenwoordig dus een dagtaak als producent van Symphonic Rock Night.  

JB: Hoe is Symphonic Rock Night ontstaan?  

Luuk: Uit waardering voor deze geweldige muziekstroming. Ik ging al heel jong naar concerten. Het zijn er ontelbaar, met name in de symfonische rock. Pink Floyd, Camel en Genesis waren mijn favoriete artiesten. Ik heb zelf ook als drummer in de band Stitch gespeeld waarbij we eigen nummers maakten in de jaren ’80. Ons hitje ‘Jessica’s Mornings’ werd volop gedraaid op de radio. Mijn eerste bijbaantje was in de platenzaak Supertracks in Amsterdam en Den Haag. Daar adviseerde ik vaste klanten welke net verschenen elpee ze moesten aanschaffen. Die liefde voor muziek is altijd blijven kriebelen. Op een zeker moment dacht ik dat het leuk zou zijn als er één band was, die op live-podia de nummers spelen van verschillende symfonische bands. Zeker nu die niet meer bestaan. En waarom zou ik dat niet zélf gaan doen? Dus stuurde ik een mail naar Arie Verstegen, de baas van dé tempel van de symfonische rock: De Boerderij in Zoetermeer. Met de vraag of het geen leuk idee zou zijn om een Symphonic Rock Night te organiseren. Daar waren ze gelijk laaiend enthousiast en programmeerden ze direct voor 9 april 2016 de eerste Symphonic Rock Night. En je raadt het al: binnen drie maanden stijf uitverkocht. Met 600 man, op een moment dat ik nog helemaal geen muzikanten had. Ik moest als een gek gaan nadenken hoe ik dat voor elkaar kreeg. Qua repertoire kwam ik al snel terecht bij de coverbands in Nederland die de muziek van Pink Floyd, Yes, Genesis en Supertramp avondvullend naspelen. Dus die heb ik benaderd en uiteindelijk had ik 28 man bij elkaar. Maar de grap was wel, dat bijvoorbeeld de Pink Floyd-coverband natuurlijk alleen Floyd konden spelen. Dus de muzikanten moesten op het podium steeds wisselen. Dat was wel een uitdaging. Ik speelde als drummer ook mee: nummers van Pink Floyd, Camel en de Delftse band Alquin. Na die 3 uur durende show en veel enthousiaste reacties, heb ik de vaste band Symphonic Rock Night geformeerd. We werden al snel door theaterbureau benaderd en in 2017 startte onze theatershow ‘A complete evening’, met veel muzikanten van het Conservatorium. Ze komen uit het hele land en maken allemaal precies het geluid kunnen van de originele nummers.  

JB: Van welke bands zitten er nummers in de nieuwe show?  

Luuk: Symfonische rock is in de eerste plaats Pink Floyd, Supertramp, Genesis en Yes. Maar we spelen ook Marillion en Nederlandse bands zoals Focus, Kayak en Earth & Fire. Hoogtepunt van de show is een ‘duel’ tussen onze vrouwelijke saxofonist en een van de twee gitaristen, bij het nummer ‘Divergence’ van de Groningse band Solution.  

JB: Je ziet meer van dit soort coverbands ontstaan  

Luuk: Nou, de meeste bestaan ook al langer. Alleen van Pink Floyd heb je er al vijf in Nederland. Het publiek voor dit soort bands wordt wel almaar groter. Maar niemand doet wat wij doen, wij hadden bijvoorbeeld ook Saga, Alan Parsons en Emerson, Lake and Palmer in het programma. Wij coveren in de huidige theatershow tien bands, met 9 hoogopgeleide profmuzikanten.  

JB: Wat vaak gebeurt in bands, is dat er onderling gedoe ontstaat. Hoe is dat bij zo’n grote formatie als jullie?  

Luuk: Nou ja, dat is wel voorgekomen. We hebben in de loop van de tijd mensen moeten vervangen, die zelf ook een band hebben. Jongens die gewend zijn de leiding te nemen en die dan dwars gingen liggen. Momenteel hebben we een waanzinnig goede sfeer. Deze muzikanten kenden elkaar in het begin niet eens, maar het is nu al twee jaar één grote familie.  

JB: Wat vind jij het mooiste nummer dat jullie spelen?  

Luuk: Dat is natuurlijk heel persoonlijk, maar ik hou het bijna niet droog bij ‘People Come and People Go’ van Earth & Fire. Ook ons publiek reageert daar ontzettend enthousiast op. Terwijl de meeste bezoekers het nummer niet kennen, het is helemaal geen hit geweest. Wat we wel zien is dat iedere muzikant of bezoeker zijn eigen favoriete song heeft.  

JB: Wat is het mooiste compliment dat jullie hebben gekregen?  

Luuk: Wat leuk was, was dat er na een show in Sittard een mevrouw van zeker in de tachtig naar me toe kwam die zei dat ze de muziek prachtig had gevonden, maar dat ze het vooral zo leuk vond om te zien dat alle muzikanten op het toneel zo’n plezier met elkaar hadden en zo genoten van het spelen. Dat vond ik wel mooi.  

JB: Luuk, waarom ben jij jongbelegen?  

Luuk: Nou ja, ik hoor het zoveel om me heen: je bent op papier wel ouder, maar je denkt nog hetzelfde als toen je jong was. Dat geldt voor mij precies zo. Ik voel me gewoon nog 25. 

Foto: Paul Bergen  

Bekijk hier waar en wanneer Symphonic Rock Night optreedt:  
 


   

Meer weten? check: www.symphonicrocknight.nl / www.djluuk.nl



september 2020
Wim van der Oest
Kan lezen en schrijven met woorden. Vier decennialang tekstschrijver en auteur. Enthousiast medeoprichter van Jongbelegen. Waarom? Omdat hij online maar bar weinig magazines kon vinden die niét tuttig en ouderwets zijn.

Goed stuk

Deel dit artikel: