De verkeerde schoolmeisjes
Den Haag, begin jaren zeventig. In de Nieuwstraat bevindt zich het kantoor van City Film, exploitatiemaatschappij van bioscopen en distributeur van speelfilms van MGM, Walt Disney, het Franse Gaumont en het Italiaanse Rizzoli. Op de zolder van het oude kantoorpand ben ik bij de afdeling Publiciteit aan mijn eerste baan begonnen.
Het keurige City Film, geleid door de eveneens keurige mijnheer S, wordt in die dagen benaderd door een Duitse filmproductiemaatschappij. Voelt City er iets voor om de in Duitsland ongekend succesvolle film ‘Schulmädchen Report: Was Eltern nicht fur möglich halten’ naar de Nederlandse bioscopen te brengen?
In de statige directiekamer wordt stevig gediscussieerd over het voorstel. Het meest frivole dat City Film tot nu toe in de reguliere bioscopen heeft uitgebracht is Louis Malle's ‘Viva Maria!’, een western waarin Brigitte Bardot en Jeanne Moreau af en toe hun spaarzaam bedekte boezems aan de camera tonen.
Maar ‘Schulmädchen Report’ is andere koek. Vermomd als documentaire toont de film van regisseur Hofbauer onverbloemd hoe schoolmeisjes wel eens met hun prille seksuele gevoelens zouden kunnen omspringen. Broeierig en brutaal is het. Knikkerende schooljongens worden aangerand, gymleraren worden in kleedkamers verleid.
In de Haagse directiekamer laat het management van City Film zich verleiden door de cijfers van Duitse bioscoopkassa’s en besluit de gehele ‘Schulmädchen Report’ serie van maar liefst dertien films uit te brengen.
Natuurlijk moeten al die episodes goedgekeurd worden door de Filmkeuring, een club waarin dan nog een rooms-katholieke priester, een gereformeerde dominee en een gepensioneerde generaal zitting hebben.
Mijn chef en ik bekijken de eerste film voordat die ter keuring gaat en knippen er alvast scènes uit waarvan wij zeker weten dat ze tot een vertoningsverbod in de normale bioscoop zullen leiden. Aan het verhaal doet dat knippen van ons niets af. Dat is er namelijk niet.
Van zowel de goedgekeurde gecensureerde versie als van de ongecensureerde versie bestel ik kopieën in Duitsland. De ongecensureerde versie zal worden uitgebracht in de Haagse seksbioscoop Flora, ook eigendom van City Film.
Als ‘Schoolmeisjes Rapport: Wat ouders 's nachts wakker houdt!’ in de bioscopen is verschenen, krijg ik een telefoontje van mijnheer S. Of ik, bij afwezigheid van mijn chef, even naar beneden wil komen.
De baas legt omstandig uit dat hij bevriend is met Prins Bernhard, dat de Prins op Paleis Soestdijk zijn eigen filmzaal heeft en dat de Prins dat in de kranten veelbesproken ‘Schoolmeisjes Rapport’ nu wel eens met eigen ogen wil zien. Het gaat tenslotte om een productie uit zijn geboorteland. Geen probleem, als het maar met de nodige discretie wordt geregeld.
De volgende ochtend krijg ik de directiewagen mee en lever ik persoonlijk een stapel filmblikken zonder naamstickers af op het paleis. Bij terugkomst meld ik mij bij mijn baas. Mission completed! Schouderklopjes en een vrije middag zijn mijn deel.
Een paar dagen later belt de directiesecretaresse. Of ik weer even naar beneden kom. Terwijl ik de trappen afloop vraag ik mij af of er opnieuw een geheime missie naar Soestdijk op de agenda staat.
Mijnheer S. staat voor een raam en staart de Nieuwstraat in. Zonder zich om te draaien en met ingehouden woede in zijn stem deelt hij mij mee dat hij net een bijzonder ontstemde Prins aan de telefoon heeft gehad. Kan ik uitleggen waarom ik de gecensureerde film naar Soestdijk heb gebracht?
Geschreven door: Wim van der Oest.
Foto: Nationaal fotopersbureau
Dit is een waargebeurd verhaal. Het werd eerder gepubliceerd in tijdschrift HP/DeTijd
In het YouTube filmpje hieronder uitleg en scenes over de docufilms 'Schulmädchen Report'
