Veertig jaar geleden verscheen de Amerikaanse muzikale komedie The Blues Brothers in de bioscoop. De film -die uit zou groeien tot een cultfilm- werd geregisseerd door John Landis, die later de zo beroemde clip voor Michael Jacksons ‘Thriller’ zou maken. Naast veel muziek en humor zit er ook veel geweld in de film. Zo rijden acteurs John Belushi en Dan Aykroyd tijdens een achtervolging een compleet (en écht) winkelcentrum aan gort.

Het was een mooi initiatief, zo’n eerste ‘vegetarische dierentuin' waarbij alle verblijven op kleur zijn ingedeeld, gebaseerd op het -uiteraard vegetarische- eetpatroon. Zo hadden de broccodillen een groen verblijf, de mangoaapjes een geel verblijf en, u raadt het al, de Violettaanse tuinslang een paars verblijf.

Het is vandaag precies 130 jaar geleden dat Vincent van Gogh op 37-jarige leeftijd overleed in Auvers-sur-Oise, een dorp ten noordwesten van Parijs. Twee dagen eerder had de schilder zichzelf met een pistool in de borst geschoten. Tenminste, dat is de officiële versie van de gebeurtenis. Maar er is nooit een pistool gevonden en de schotwond zat op een vreemde plek. Was het zelfmoord of moord? 

Het logo met daarin het hartje dat staat voor het woord LOVE is zo ingeburgerd en vaak gebruikt, dat we vergeten dat iemand het ooit heeft bedacht en vormgegeven. Die man was Milton Fraser die vorige maand op zijn 91^ste verjaardag overleed.

De puber schoof zijn bord eten, waarvan hij slechts drie hapjes had genomen, opzij.
Vies kijkend met de armen over elkaar liet hij zich demonstratief onderuit zakken.

Maar zijn gezicht maakte al snel plaats voor verbazing toen zijn moeder plotseling opstond en op haar stoel ging staan.

‘Op de grens van oost en west...’
Ving ze aan met opgeheven hoofd.
‘Daar waar de zon het uitgestrekte gebied met een laag goud bedekt had en waar de kruisvaarders hun voetafdruk achter lieten.
Dáár...
In de handpalm van het Anatolische Plateau 
lag dit zaad, met de poriën geopend,
klaar om met een onmetelijke kracht alle energie vrij te geven richting hemel.
Als in een reusachtige explosie bolden wolkenpartijen samen om deze tot één volmaakte vorm te laten groeien en fluisterzacht weer neer te laten dalen op jouw bord’

‘Oh joh, ik dacht dat bloemkool gewoon uit de Nederlandse klei kwam' zei de jongen, 
terwijl hij het bord weer langzaam naar zich toe trok.
‘Oké, oké, ik eet het wel op’

Ze kwam naar mij toe en ging voor mij staan: 'Ik ben niet meer bang', zei ze.
'O, dat is fijn', zei ik, 'waar was je bang voor?'
'O, voor van alles, voor de glijdende schaal, het geleuter, de pietlutten, het geluid, de adem van Sinterklaas, de voorwielaandrijving, het kansloze gebaar, de onderwereldlijntjes met de bovenwereld, de zonnesteek, het paradigma, het wezenloze, het vragenrondje, bacillen, bacteriën, bravoure, barvrouwen, kansspelen, Segways, schijnprocedures, afbladdering...'
'En monsters natuurlijk' zei ik snel, hopende de lijst te kunnen doorbreken.
'Monsters? Nee joh, monsters bestaan niet, zie ik er uit als iemand die gelooft in monsters, wat ben je voor een vader?'
Hmm, daar wist ik geen antwoord op. Schijnprocedures? Ik was een beetje bang voor mijn eigen kind. In ieder geval deze ochtend. 

'Nu echt even stil blijven zitten hoor, Pablo
 Zo kan ik toch niet werken als je alle kanten op stuitert?'
'Wééh, het is koud!'
'Dan moet je ook niet zo Vermeer van me af gaan zitten met je hoofd, zo kan ik er toch niet bij?'
'Wééh, maar dan komt het in mijn ogen!'
'Niet zo zeuren! Je kwam zelf op dit idee van een Cleopatrisch bad ter vereeuwiging'
En na een snelle blik in de kan:
Nog heel even, Pablo...we zijn er bijna...laatste beetje...en dán, mag je het bij mij doen.'

De vijfentwintigste aflevering in de James Bond filmreeks heet ‘No Time to Die’ en verschijnt in het najaar in de -dan hopelijk weer volledig geopende- bioscopen. Aan het begin van de film zien we dat James, nadat hij vijf jaar eerder de megaboef Ernst Blofeld heeft weten te pakken, de geheime dienst heeft verlaten. Hij is met pensioen. Maar als een belangrijke wetenschapper wordt ontvoerd wordt er -natuurlijk- een beroep op hem gedaan om deze man terug te vinden. Volgens de titel van de film heeft voormalig geheim agent 007 geen tijd om te sterven. En dat is niet alleen omdat hij zijn opdracht tot een goed einde moet brengen…

'En waar gaat de reis naar toe?' vroeg de lokettist aan de kunstenaar.
'De reis gaat naar de diepste krochten der bezinning met uitzicht op het licht van glooiende valleien.
Daar waar het diepste zwart in regenbogenkleuren uiteenvalt en waar ik kan vliegen over de gouden velden met haar wuivende halmen.
Daar waar kelken met glinsterende beloften gedronken worden en waar er tot diep in de nacht gedanst wordt met het absurdisme.
Daar waar de gesluierde deuren van de cello suite openzwaaien en haar klanken als transparante gekrulde golven, zachtjes mijn oren aaien.
Daar waar de oase van dorst in mijn ogen gelest wordt door....'
'Enkele reis, neem ik aan?' vroeg de lokettist.
'Dat is dan € 32,50. Overstappen in Roosendaal'.

Een op de drie Nederlanders wil wel luisteren naar klassieke muziek, maar weet niet waar te beginnen. Maar je weet vaak wel waar je behoefte aan hebt. Het Concertgebouworkest geeft daarom luisteradvies op maat. Begin je maatadvies hier.

‘Het meisje met de parel’ kan gerust het meest populaire schilderij van de Delftse schilder Johannes Vermeer worden genoemd. Hij schilderde het in de jaren 1665-1667 en in 1902 kwam het in het Haagse Mauritshuis te hangen. Dit soort schilderijen, die iemand met een opvallende gelaatsuitdrukking tonen, werd vroeger ‘tronies’ genoemd. Rembrandt maakte het genre in de 17e eeuw populair. 

Totaal uitgeput plofte het hoofd van de fotograaf in de kussens.
'Wat een dag!' kreunde hij, terwijl hij naar de pijnscheut in zijn rug greep van-het-te-lang-in-1-houding-staan.
Hij had zich de portretopdracht vandaag bij die oude dame toch wel heel anders voorgesteld.
Met tegenzin had hij de opdracht aangenomen en klaagde tegen zichzelf over collega’s die altijd de leuke opdrachten kregen en hij nooit, nee,..hij nooit.
Het was dat het redelijk betaalde, want zeg nou zelf; haar lieve schattige katten met hun leuke kattebellen fotograferen, daar zit toch niemand op te wachten?